Woedend opende ik, voor de zoveelste keer, mijn ogen. ik was woest. Boos op hem, boos op iedereen die ik kende, boos op mezelf. ik deed het licht weer aan, waardoor ik overvallen werd door een gevoel van opluchting. Eindelijk kon ik de echte wereld, die op dit moment mijn kamer was, weer onderscheiden. De beelden die ik het liefst vergeten zou, verdwenen naar de achtergrond. Ze keerden terug naar het archief dat uit mijn herinneringen bestond, en ik voelde de vage hoop dat ze daar voorgoed zouden blijven.
Ik wist dat het niet gebeuren zou, ik wist dat ik hoop had in iets wat volstrekt onmogelijk was, maar mijn verstand kon me er niet van weerhouden te hopen.
Ik wist dat ik een probleem had, ik wist dat het niet zo door kon gaan, maar toch probeerde ik mijn doel zonder hulp te bereiken. ik wist niet eens wat mijn doel was, maar ik wist wel dat het anders zou zijn als dat het nu was. Ik wilde niet langer beheerst worden door mijn angsten, ik wilde niet meer proberen controle te hebben over dingen die onbeheersbaar waren. Ik wilde geen spijt meer hebben. Zeker geen spijt. Van alles wat ik vreesde, had ik de meeste angst voor het schuldgevoel. het gevoel dat ik iets had gedaan wat ik niet had moeten doen, het gevoel dat ik ongeluk bracht door alleen maar te bestaan.
Ik deed het licht uit, maar durfde niet mijn ogen dicht te doen, uit angst voor de herinneringen, de waanbeelden en de toekomstangsten die deze leegte met zich mee zou brengen. Terwijl ik op deze manier om me heen keek had ik geen besef van de tijd die verstreek. Ik besefte niet dat mijn ogen al langzaam dichtgezakt waren. Ik besefte ook niet dat dit bewees dat ik wel degelijk mijn ogen kon sluiten zonder de onvermijdelijke beelden van de gebeurtenissen die ik niet wilde zien op te roepen. Misschien kwam het door mijn onwetendheid, dat dit gebeuren kon, misschien ook niet.
Tijdens deze nacht, die mij voorkwam als was het een eeuwigheid, voelde ik dat ik meer begrip voelde voor de gewoonten van mensen om mij heen. Ik begon te begrijpen dat ik misschien niet geheel anders was als ‘de rest’, al ging ik duidelijk wel heel anders om met mijn problemen als ieder ander. Al was ik niet zo egocentrisch dat ik dacht dat ik de enige was die slaapproblemen had.
Ik begon eindelijk te begrijpen waarom mensen in een god geloofden. Al was het alleen maar omdat je dan een plek had waar je een schuldgevoel kwijt kon, een plek waar ik al tijden naar op zoek was. Ik begon te begrijpen waarom mensen geen foto’s bewaarden van leuke momenten die ze hadden meegemaakt, van mooie plekken waar ze waren geweest. Als je doet alsof je geen verleden hebt, alsof ook je leuke herinneringen geen recht hebben om te bestaan, kun je ook niet nadenken over de momenten waar je spijt van hebt, omdat je die simpelweg vergeten bent. Ik begon te beseffen dat de wereld buiten mijzelf misschien nog helemaal niet zo raar was. Ik besefte dat de wereld buiten mijzelf misschien nog helemaal niet zo raar was. En ik begon een sprankje hoop te voelen dat er daarbuiten ook een plek is voor mensen zoals ik, die de zin om te leven al bijna hadden opgegeven. Maar naast deze positieve gedachten, ontstonden er ook gevoelens die veel beter mijn neerslachtige stemming van dat moment beschrijven. Ik begon ook een bepaalde haat tegen mezelf te ontwikkelen. Haat om wie ik was, haat omdat ik niet was wie ik wilde zijn. Ik haatte mezelf omdat ik degene was die de handelingen had verricht waardoor ik me nu zo verschrikkelijk voelde. Ik haatte mezelf omdat ik bestond.
Steeds zag ik het zelfde gezicht weer voor me. Ik voelde dingen die ik niet wilde voelen. Ik hoorde dingen die ik niet horen wilde. Ergens wist ik ook wel dat het misschien niet mijn schuld was. Ik had me dan wel mee laten slepen door de situatie, ik had niet nagedacht. Maar hij was de oudste, hij was degene die het verstandigste had moeten zijn. Ik had het hem moeten vertellen, ik had hem tegen moeten houden. Maar op dat moment had ik er niet zo over nagedacht, toen was het goed. En nu was het te laat om er nog iets aan te doen.
De chaos in mijn hoofd begon nu pas echt vorm te krijgen. Alle gedachten van de afgelopen uren tolden door elkaar en vormden één grijze waas. Het negatieve wisselde het positieve af, het slechte het goede, de feiten en de dingen die ik zelf verzonnen had. Ik wist niet meer wie ik was, ik wist niet meer waar ik was. Ik wist helemaal niets meer. Ik was volkomen verloren in de wereld die het toonbeeld van waanzin was.
